De Glasgow coma scale test is een test, die gebruikt wordt om te bepalen hoe weinig comateus een patiënt nog is. Het is een test, die bewegingen van het oog (E=Eye), het lichaam (M=Move) en de stem (V=Verbal) gebruikt om bewustzijnspunten te geven.

Het wordt ook wel de EMV-test genoemd. Bewegingen van het oog kunnen maximaal 4 punten geven, de bewegingen van arm en been maximaal 6 punten en de stem maximaal 5 punten.

Het is de vraag, in hoeverre deze test objectief is om het bewustzijn van een patiënt in coma te bepalen. Of moeten we eerst afspreken, wat een "patiënt in coma" is?

Wanneer een patiënt in coma iemand is, die zich niet zichtbaar kan bewegen, is het niet mogelijk om zichtbare reakties te verlangen om het bewustzijn van de patiënt te meten.

De Coma Science Group heeft wetenschappelijk vastgesteld, dat patiënten, die in coma zijn en zich niet zichtbaar kunnen bewegen, hersenaktiviteit hebben, die passen bij de gevraagde beweging. Hieruit werd geconcludeerd, dat de patiënt in coma mentale activiteit heeft en zou geconcludeerd kunnen worden, dat de patiënt in coma bewuster is dan tot nog toe werd aangenomen.

	GLASGOW COMA SCALE TEST   min. 3 punten - max. 15 punten
Aantal punten	Eye - Oog	Movement - Beweging	Verbaal - Geluid
6	-	Eenvoudige opdracht wordt uitgevoerd	-
5	-	Andere hand gaat naar pijnprikkel (over middellijn)	Bewust van zichzelf, weet wat, wie, waar
4	Ogen openen spontaan	Afwerende beweging bij pijnprikkel, evt. terugtrekken	Verward - tekenen van desorientatie en verwardheid
3	Ogen openen op aanspreken	Buigreactie: typisch krampachtige plooiing (benen meestal gestrekt)	Onaangepast - verstaanbare woorden - geen zinnen
2	Ogen openen bij pijnprikkel	Strekreactie armen (exorotatie handen)	Onverstaanbare geluiden (gekreun, gegrom)
1	Ogen blijven gesloten	Geen reactie op pijnprikkel	Afwezig, geen verbaal antwoord

Een patiente, die twee weken eerder een CVA gehad had, kon haar ogen niet openen. Zij lag op de Intensive Care en werd met behulp van apparaten in de gaten gehouden.

Aan haar zoon werd door de artsen gevraagd, of ze de apparaten mochten afkoppelen, zodat de vrouw zou overlijden. De zoon vond het nog te vroeg daarvoor. Hij was zelf een jaar eerder langer in coma geweest en vond het te vroeg om de apparaten af te koppelen.

Hij vroeg hulp om zijn moeder te bewegen en zij bleek met banden aan de zijkant van het bed vastgebonden te zijn. Er was dus weinig beweging mogelijk. Een verpleegster, die kwam met een zaklamp en daarmee, nadat zij het oog met kracht had geopend, in de ogen scheen, vertelde desgevraagd, dat de polsen van de vrouw vastgebonden waren aan het bed om te voorkomen, dat zij zelf de slangen uit haar lichaam zou trekken.

Er was een verklaring van haar, dat zij niet met apparaten in leven gehouden wilde worden, maar nu zij aan de apparaten lag, werd een afkoppelen daarvan gezien als stervenshandeling.

Toen van de vrouw de handen voorzichtig gedraaid werden en de ellebogen gebogen werden (zo ver als de fixatie aan het bed toeliet), was te voelen, dat de vrouw zelf ook een beetje van het bewegen voor haar rekening nam en na beide armen zo bewogen te hebben, ontdekte de zoon, dat de ogen van zijn moeder spontaan tot een spleetje open gingen.

Deze simpele bewegingen veroorzaakten een verandering van de E-score van 1 naar 4 (geen beweging verandert in spontaan openen ogen)? Bij de visuele test is 1 de score, die gegeven wordt, wanneer de ogen gesloten blijven, 2 als de ogen openen in reactie op een pijnprikkel en 3 als de ogen openen op aanspreken en 4 wanneer zij spontaan open gaan.

Het is zeer onwaarschijnlijk, dat een dergelijk simpel bewegen met de onderarmen een enorme bewustzijnsverhoging tot gevolg zou hebben. Het is waarschijnlijker, dat de test geen geschikt middel is om het bewustzijn te meten.

In de Glasgow Coma Scale Test worden pijnprikkels gebruikt en als daar geen zichtbare of hoorbare reactie op komt, wordt er van uitgegaan, dat de patiënt geen bewustzijn heeft. Hoe komt het, dat dit zo is? Er zijn toch amper nog mensen, die, wanneer zij pijn voelen, dit laten blijken.

"Een man mag niet huilen" en een vrouw al helemaal niet. Op straat mag je niet meer sissen, daarvoor kun je een boete krijgen en terugslaan of protesteren als iemand je pijn doet, kan je je leven kosten.

Heel veel mensen, die niet in coma zijn, hebben hun pijngrens enorm verhoogd en zullen noch verbaal, noch met een beweging of oogbeweging reageren op pijn.

Gezien het feit, dat de patiënt in coma zich niet zichtbaar KAN bewegen, KAN hij niet verbaal of met een beweging op pijn reageren. Wanneer we ons voorstellen, hoe het is om in shock te zijn (wat de patiënt in coma toch eigenlijk is), weten we, dat we hypersensitief/sensibel zijn.

Vele mensen leven in deel-shock. Zij kunnen geen fel licht verdragen of hard geluid of grote mensenmenigte of kleine ruimtes enz. De patiënt in coma is, omdat hij zich niet zichtbaar kan bewegen, in levensgevaar en dit levensgevaar moet opgeheven worden door het hem mogelijk te maken om zich te bewegen.

Dit ‘zich te bewegen’ kan hij niet alleen, maar hij heeft daarbij hulp nodig. Deze hulp moet VOELEN, welke bewegingen, die met de patiënt gedaan worden, gemakkelijk gaan en een prettig gevoel geven. Dat zijn de bewegingen, die voor de patiënt beweging stimulerend zijn.

Door te voorkomen, dat de patiënt pijn gedaan wordt, blijft de patiënt in zijn lichaam en door het lichaamsgevoel van de patiënt te bevorden, zonder dat hem pijn gedaan wordt, zal hij zich verheugen op de handelingen, die met hem gedaan worden en dit stimuleert zijn genezing.